Het meisje in het venster - Frank Peters

''Tijdens mijn studie heb ik geleerd dat als je een theorie moet staven met allerlei aannames, je jezelf moet afvragen of je niet bezig bent je theorie te bewijzen in plaats van met waarheidsvinding.''

Het blijft altijd bijzonder als een schrijver je uitnodigt om zijn/haar boek te lezen en daarna te recenseren. De auteur geeft op zo een moment toch een stukje van zichzelf weg. Aan uren ploeteren komt een einde en gaat dan eindelijk de wijde wereld in. Bloggers en reviewers lezen het vaak voordat het boek in de winkel komt. Samen met de schrijver en de uitgeverij probeer je het boek dan, direct vanaf het begin, extra in het zonnetje te zetten.

De vraag die mij dan vaak gesteld wordt is: ‘Mag je als blogger dan wel je eerlijke mening geven?’
Ja dat mag. En valt het echt heel erg tegen dan ga je in overleg met de auteur en de uitgeverij. Maar dat is bij het boek ‘Het meisje in het venster’ van Frank Peters, absoluut niet aan de orde. Die moeten jullie gewoon allemaal gaan lezen.

Hier gaat het verhaal over.
Rik Wolters, amateur-genealoog, stuit in het archief per toeval op de naam Marie de la Motte. In 1666 haalt zij Willem Bolnes, de zwager van de beroemde schilder Johannes Vermeer, over om met haar hulp uit een verbeterhuis in Delft te ontsnappen. Waarheen voert hun reis en welk geheim dragen zij met zich mee?
Rik duikt samen met Sandra Molenaars, een bekende tv-presentatrice, in de geschiedenis van Marie en Willem. En dan blijkt er een nog niet eerdere ontdekte Vermeer te zijn. Rick gaat, vanuit cultureel oogpunt op zoek, maar helaas voor hem en Sandra blijken ze niet de enige te zijn die dit schilderij willen vinden. De andere partij heeft alleen een andere doelstelling, namelijk die van veel geld verdienen. En daarbij gaan ze ver, heel ver. Het wordt een zoektocht veel spannender is dan ze ooit hadden kunnen bedenken.

Het boek ‘Het meisje in het venster begint met een zeer kort, onsamenhangend proloog. Vervolgens volgt het eerste deel van het verhaal: ‘De Heikant’. Hierin maak je kennis met het hoofdpersonage Rick. Door af en toe terug te blikken naar het verleden leer je het personages langzaamaan beter kennen. Het is geschreven in de ik-stijl, dat maakt het persoonlijker. Maar de ‘en toen – en toen’ stijl leidt daarnaast wel weer erg af. Het wordt daardoor een soort van opsomming van gebeurtenissen. Wat mij ook opviel, en tevens op een gegeven moment ging irriteren, was het constant benoemen van het nuttigen van de hoeveelheden alcohol en de status waar het drinkende personages zich dan in begaf. Ongeacht of dat het hoofdpersonage was of een ander personage. Dat er wellicht een alcoholprobleem speelt prima maar het was totaal niet relevant voor het verhaal.
Het eerste gedeelte duurt op een gegeven moment ook net te lang, dan hebben we alle sores en zelfmedelijden wel gehad. Het vraagt dan ook wel even een zetje hier en daar om door te lezen.

Het tweede gedeelte brengt gelukkig vaart en spanning in het verhaal. Wat bij de zoektocht naar het schilderij vooral opvalt is de geschiedkundige kennis. Daar is goed onderzoek naar gedaan en het is altijd leuk om op een speelse manier een stukje, in dit geval Nederlandse geschiedenis, mee te krijgen. Naar mate het boek vordert beginnen er wat puzzelstukjes op zijn plek te vallen. Dit leidt uiteindelijk tot een mysterie wat goed opgelost wordt.

Toch valt er wel te merken dat het een debuut is. Buiten de prettige schrijfstijl en de enorme kennis van zaken vervalt auteur Frank Peters nog wel te veel in herhaling en verliest hij zich soms in randzaken die er te weinig toe doen of die niet meer verder uitgewerkt worden.
Op de omslag staat dat ‘Het meisje in het venster’ een mysterie thriller is. Ik zou het meer houden op een mysterie detective. Het heeft namelijk te weinig spanning om het een thriller te laten zijn. Daarbij zeg ik niet dat er geen spannende scènes tussen zitten, die zijn er wel.
Bij een thriller heeft een lezer ook een hele andere voorstelling en verwachting. Noem je het beestje anders, dus in dit geval detective, dan zit je eigenlijk meteen goed en kan er heel wat kritiek opzij geschoven worden. ‘Het meisje met het venster’ heb ik vanuit dat standpunt dan ook met plezier gelezen. Frank Peters beloofd een vervolgdeel. Ik ben heel benieuwd wat het stel dan gaat beleven en in welke vorm ze dan optreden.  Dus ik hou me aanbevolen voor het nieuwe deel en zeg tegen jullie lezers: ‘’zoek je een fijn detectiveverhaal voor de komende warme dagen, lees dan deze. En let dan meteen ook even op de prachtig vormgegeven voorkant.’’

Titel: Het meisje in het venster | Auteur: Frank Peters | Uitgeverij: Waayhof | Eerste uitgave: 2024 | Aantal bladzijden: 279 | ISBN 978 90 834 1240 5

Einde verhaal - A.J. Finn

                ''Over drie maanden ben ik dood. Kom mijn verhaal vertellen.''

Nicky Hunter krijgt een verzoek dat ze niet kan weigeren. Als groot liefhebber van thrillers correspondeert ze al jaren met de befaamde schrijver Sebastian Trapp. In zijn laatste brief laat hij haar weten dat hij ongeneeslijk ziek is, en dat het zijn wens is dat Nicky zijn biografie schrijft. Trapp nodigt Nicky uit om enkele maanden bij hem in San Francisco te komen wonen, samen met zijn veel jongere tweede vrouw, zijn overbezorgde dochter en losgeslagen neef.
Trapp is niet alleen beroemd vanwege zijn thrillers. Twintig jaar eerder, op oudejaarsdag 1999, verdwenen zijn eerste vrouw en tienerzoon spoorloos. Sinds die dag heeft Trapp geen interview meer gegeven en geen enkel boek geschreven. Waarom wil hij nu ineens praten over zijn verleden? Is dit 'Einde verhaal'?
Nicky besluit om meteen naar San Francisco te vliegen, maar al snel blijkt dat Trapp zijn geheimen niet zomaar prijsgeeft - zelfs niet als er nieuwe slachtoffers vallen...

Auteur A.J.Finn
A.J. Finn is het pseudoniem van de voormalige redacteur en uitgever Dan Mallory. Finn werd in één klap bekend door zijn debuutthriller 'De vrouw in het raam'. Een slim, spannend en verslavend verhaal, wat in 2018 wereldwijd volop gelezen en geprezen werd. 
A.J. Finn heeft ondertussen ook al samengewerkt met de auteurs Nicci French, Karin Slaughter en Robert Galbraith. 'Einde verhaal' is zijn tweede thriller.

Pakkend begin
Bij een thriller, maar eigenlijk bij elk boek, wil je meteen het verhaal in getrokken worden. Dat is bij het boek ‘Einde verhaal’ zeker het geval. In de proloog merk je ook meteen de vlotte en filmische schrijfstijl van A.J. Finn op. Herkenbaar voor de lezers van zijn vorige boek ‘De vrouw in het raam’. Die sprak zo tot de verbeelding dat het op sommige momenten echt heel spannend werd.

De spanning neemt meer en meer af
De grote vraag bij een tweede boek, en dan zeker wanneer het eerste een bestseller wordt, is het altijd de vraag of een schrijver wederom aan die verwachtingen kan voldoen. Echter merkte ik naarmate ik verder las in ‘Einde verhaal’, dat de spanning uit het verhaal verdween. Ook las ik tot mijn verbazing, in het begin van het boek, al zulke rake hints dat het complete spoiler alerts zijn. Dat maakte mijn leesvreugde, met nog honderden bladzijden te gaan, toch wat minder plezierig.

Wil de auteur A.J. Finn niet te veel in dit boek
Ook het uitweiden over details, die er in principe niet toe doen, maakte dat de schrijver het er niet gemakkelijker op maakte. Niet alleen voor hemzelf maar ook voor de lezer. Dat zat hem hier en daar ook in woord- zinkeuzes. Wil A.J. Finn laten zien dat hij met zijn schrijfstijl bij 'Einde verhaal' ook in staat is poëtisch te kunnen schrijven? Warom? Het past totaal niet in de stijl van deze triller, en stoorde mij bij het lezen.

Oppervlakkig en hier en daar onlogisch
De karakters in 'Einde verhaal' blijven oppervlakkig. De personages worden nergens uitgediept. Als lezer, althans, dat was mijn ervaring, kun je je daardoor niet identificeren met een personage. En dat is voor een boek altijd van essentieel belang want dan gaat een verhaal ook echt voor de lezer leven. Er worden onnodige en niet logische beslissingen genomen.
De auteur geeft de personages wel allerlei verdenkingen mee, waardoor iedereen wel een reden heeft verdacht te zijn. Hierdoor zou je als lezer, met de goede aanwijzingen, kunnen meepuzzelen en dat geeft weer een extra dimensie. Helaas loopt ook dit lijntje niet helemaal goed door het verhaal heen.

Van alles net té, zelfs de verwachting van de lezer
We zouden kunnen stellen dat A.J. Finn in het boek ‘Einde verhaal’, of niet precies wist wat hij wilde schrijven of te veel bezig is geweest met het willen overtreffen van zijn vorige boek. Persoonlijk denk ik meer aan de laatste optie. Van alles is het net té veel, of juist té weinig, té overdreven of té ingehouden. Tussen de bladzijden door ervaarde ik bijna een soort van onzekerheid van A.J. Finn heen sijpelen.
Wellicht ligt het ook niet helemaal aan de auteur, maar zeker ook aan ons de lezers. Na zo een geweldig debuut verwacht je nu eenmaal dat het volgende boek nog beter en extremer zal zijn. Voor mij blijft ‘De vrouw in het raam’ een geweldig boek. Helaas heb ik die ervaring niet nogmaals kunnen ervaren bij ‘Einde verhaal’. Maar dan kan natuurlijk voor andere lezers helemaal anders zijn.

Is dit dan ook ‘Einde verhaal’ voor de auteur, of zal hij me bij een volgend boek toch weer kunnen verassen? Ik zal het in ieder geval de volgende keer wederom met net zoveel enthousiasme als altijd weer gaan lezen.

Titel: Einde verhaal | Engelse titel: End of Story | Auteur: A.J. Finn | Uitgeverij: Cargo | Eerste druk: 2024 | Vertaling: Eefje Bosch & Mechteld Jansen | Aantal bladzijden: 482 | ISBN 978 94 031 3156 6

De geruite meisjes - Alexa Hennig von Lange

''Ze was te oud om dit deel van haar verleden nog een keer uit alle macht terug te dringen. Ze was bereid om zich mee te laten voeren, terug naar het punt waar het allemaal begon.''

Voor de 91-jarige Klara, die blind is en haar huis zelf niet meer uit kan, wordt de wereld steeds kleiner. Ze realiseert zich dat de tijd dringt om iets met het verleden te doen dat ze altijd angstvallig voor haar familie verborgen heeft gehouden. Ooit had ze de leiding over het kindertehuis Oranienbaum, dat ze door de economische crisis en de het steeds dwingender beleid van de nazi’s heen moest loodsen. Ooit had ze een dochter, Tolla. Een geadopteerd weesmeisje van wie niemand in haar familie weet had en van wie Klara zelf niet weet of ze de oorlog heeft overleefd, want Tolla was van Joodse afkomst en een van 'De geruite meisjes'.

Auteur Alexa Hennig von Lange
Alexa Hennig von Lange is geboren in Hannover, Duitsland, in 1973. Ze volgde lessen aan het George Bücher- Gymnasium en won al op haar 13^e jaar de NDR Wedstrijd ‘Kinderen schrijven voor kinderen’ met haar korte verhaal ‘Esabeth’.
Na het afronden van haar studie ging ze als assistent editor aan de slag als de premièreproductie ‘Das wahre en Leben’’. Alexa is nog een tijdje model geweest voor het modemerk Benetton en presenteerde in 1995 een tv-programma voor kinderen. In 1997 begon ze met schrijven voor een soapserie en verscheen haar debuutroman ‘Relax’. Ze heeft meerdere boektitels op haar naam staan maar is ook verantwoordelijk geweest voor toneelscripts. Na een jaar pauze, waarin ze koos zich volledig aan de opvoeding van haar vijf dochters te wijden kwam ze toch weer tot nieuwe verhalen, waaronder nu het boek ‘De geruite meisjes’.

Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de oma van de auteur
Het boek ‘De geruite meisjes’ is eigenlijk een prachtig familiedocument. De door haar oma ingesproken cassettebandjes vertellen een verhaal wat anders nooit verteld had geweest. De moeder van Alexa is een grote hulp, steun en toeverlaat geweest bij het uitzoeken van oude brieven, dagboeken en ansichtkaarten. Dit alles samen vormden een mooi tijdsbeeld en gaf inzicht in het karakter van oma. Ze was geen gemakkelijke vrouw. Haar regels waren wet voor het reilen en zeilen van de familie. Pas nu, vele jaren en informatie later, is het voor iedereen duidelijk waar dit gedrag vandaan is gekomen. En dat heeft auteur Alex Hennig von Lange goed over weten te brengen. Het feit dat ook Duitse mensen slachtoffer waren van de oorlog.

Waargebeurde verhalen zijn feiten die niet te beoordelen zijn
Zo een waargebeurd verhaal als 'De geruite meisjes', is altijd moeilijk te beoordelen, vind ik zelf. Je kan het bijvoorbeeld niet hebben over een goed bedacht plot.  Qua opzet kun je er wel een mening over hebben. Alexa Hennig von Lange heeft een eenvoudige schrijfstijl en bouwt het verhaal goed op. De afwisseling tussen heden en verleden is ook goed gedaan. Wel zijn sommige passages net iets te lang. Personages komen goed uit het verhaal maar hadden, wat mij betreft, wat meer uitgediept mogen worden. Zeker omdat je ze zo van dichtbij kent. Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat je dan misschien juist wat gereserveerder bent.

'Goede' Duitsers waren er ook, en terecht wordt dat uitgelicht
Het is bijzonder dat je een verhaal eens vanuit het perspectief van de Duitse bewoners leest. Dat ook zij slachtoffer van een vreselijk regime zijn geweest. Zo krijg je ook meer begrip voor de beslissingen die het hoofdpersonage Klara neemt. Wel is het jammer dat het verhaal van haar adoptiedochter Tolla niet helemaal volledig uitgewerkt is. Daar zou misschien bewust voor gekozen zijn om privacy redenen. Maar dit is een aanname van mijn kant. Wellicht had de auteur daar in het nawoord van et boek 'De geruite meisjes', nog wel wat over kunnen zeggen, zodat het voor de lezer duidelijk is waarom deze verhaallijn ineens stopt.

Weer een stukje geschiedenis wijzer geworden
Het boek ‘De geruite meisjes’ is ondanks zijn eenvoud een goede aanvulling in het grote assortiment van oorlogsromans. Geen hoogvlieger, maar indien je geïnteresseerd bent in de gehele geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog, dan is het zeker een verhaal waarbij je ook eens de andere kant uitgelicht ziet. Niet wat ik na het lezen van de achterkant er van verwacht had maar wel blij dat ook dit stukje geschiedenis toch weer gedeeld is.

Details over het boek 'De geruite meisjes'
Titel: De geruite meisjes | Auteur: Alexa Hennig von Lange | Uitgeverij: A.W. Bruna | Oorspronkelijke titel: Die Karierten Mädchen | Vertaling: Sylvia Wevers | Eerste druk: 2024 | Aantal Bladzijden: 349 | ISBN 978 94 005 1731 8

De verborgen boekwinkel - Evie Woods

‘’Je moet erop vertrouwen dat je precies terecht komt waar je hoort te zijn.’’

1921. De Franse Opaline vlucht naar Dublin om onder een huwelijk uit te komen. Daar vindt ze tot haar vreugde een prachtig pand, wat het begin is van het verwezenlijken van haar droom: een eigenboekwinkel beginnen.

2021. Nadat Martha haar gewelddadige man verlaten heeft, begint ze opnieuw als inwonend huishoudster bij de eigenzinnige madame Bodwen. Op een dag ontmoet ze Henry, een academicus die op zoek is naar een verloren manuscript van Emily Brönte. Dat zou in een historische boekwinkel te vinden moeten zijn. Maar hij kan de zaak nergens vinden. Martha besluit hem te helpen. Wat volgt is een zoektocht naar de verborgen boekwinkel maar ook naar geluk, liefde en het vinden van je plek op deze wereld.

Soms bekruipt je bij het lezen van de synopsis van een boek al het gevoel dat het verhaal zich om je heen sluit. Dat gebeurde mij direct bij het boek ‘De verborgen boekwinkel’.
Er waren wat raakvlakken en tussen de lijntjes door leek ik wat magie te voelen. Dat klinkt natuurlijk meer als het oppakken van een kinder- of fantasyboek. Echter kwam ik er pas op het einde achter dat dit boek eigenlijk al die facetten in zich heeft. Een roman, een fantasie, een (kinderlijk) verlangen, wijsheid, maar bovenal een heerlijk verhaal om te lezen.

Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personages en beslaat twee tijdsperioden. Lezen vanuit meerdere perspectieven geeft over het algemeen, indien goed gedaan, meer vulling aan het verhaal. En daar is auteur Evie Woods zeker in geslaagd.
Woods heeft ervoor gekozen om de personages kwetsbaar op te stellen. Dat gebeurt niet gauw in een verhaal. Maar juist door deze kwetsbaarheid zie je ze gedurende het verhaal groeien. Dat geldt voor het verhaal in het verleden, maar ook voor het verhaal in het heden. Het mooie is dat ze allemaal hun weg weten te vinden en uiteindelijk beland zijn, op de plek die voor hun op dat moment goed is. Je hebt ook echt het idee dat ze hebt zien groeien en hebt leren kennen.

Sommige passage in het boek ‘De verborgen boekwinkel’ wisten me ook om persoonlijk vlak te raken. Meestal leef je intens mee met de personages mee, maar niet vaak voelen stukjes echt als jouw verhaal. Dat was hier dus wel het geval en dat vind ik heel knap van de schrijfster.

Ook is er een enorme liefde voor boeken, en dan met name oude voor boeken, aanwezig. De magie en het belang van een boek komt zo duidelijk naar voren. Dat elk boek een stukje magie op zich is. En dat je door middel van een verhaal je jezelf of wellicht een ander een beetje beter leert kennen. Er iets van leert of in ieder geval iets uit meeneemt. Zo staat het ook prima omschreven op de achterzijde van het boek:

“Het mooie van boeken is dat ze je de moed geven om je een groter en beter leven voor te stellen dan je ooit had durven dromen.’’

Of die droom nu voor even of voor altijd is. Of het een wens blijft of dat je er op een gegeven moment mee aan de slag gaat is geheel aan jezelf. Soms komen boeken op een bepaald moment in je leven op je pad. Net zoals het gebeurt bij de hoofdpersonages in dit verhaal. Het is dan aan je zelf wat je er mee doet. Nu of later, of misschien ook wel niet. Dat is ook goed. Als je maar altijd blijft geloven in de magie van verhalen, liefde hoop. Dat is wat ik in iedere geval van dit prachtige verhaal heb meegekregen.

Met dank aan uitgeverij L.S. Amsterdam en Hebban voor het beschikbaar stellen van het recensie-exemplaar. Wat overigens een prachtieg omslag heeft en heerlijk leesbaar is.

Titel: De verborgen boekwinkel | Oorspronkelijke titel: The lost bookshop | Auteur: Evie Woods | Uitgeverij L.S. Amsterdam | Vertaling: Arnout Brokking | Eerste uitgave: 2023 | Aantal bladzijden: 397 | ISBN 978 90 210 4615 0 | ISBN e-book 978 90 210 4616 7 | Audiobook 978 90 210 4617 4

Een dapper oorlogsverhaal over vriendschap, moed en een bijzondere band tussen een hond en zijn baasje''.

Wanneer Peggy een zwerfhond van de straat redt, ontstaat er een mooie vriendschap. Niet kan haar en haar hond Beau nog scheiden - totdat de Tweede wereldoorlog uitbreekt. Peggy wordt, samen met haat broertje, voor haar veiligheid naar de kust gebracht. Beau blijft achter in Londen.
Nacht na nacht, terwijl het bommen regent, blijft Beau speuren in het puin van de stad. HIj is op zoek naar overlevenden. Als het noodlot toeslaat en Peggy's leven voorgoed verandert, laat Beau zijn kop niet hangen. Hij heeft een plan. Maar hoe vind hij haar? En welke helden van de straat gaat hem hierbij helpen?

Indrukwekkend, ontroerend en ook best heftig
Laat ik beginnen met te zeggen dat 'Helden van de straat' een indrukwekkend, ontroerend en heldhaftig verhaal is. Maar wat absoluut ook geen blad voor de mond neemt en best heftig kan overkomen voor kinderen. De waarheid over de vreselijke gebeurtenissen die tijdens de Tweede wereldoorlog zijn gebeurd worden niet mooier gemaakt dan dat het was. Ook komt verlies aan bod. Dat is voor de lezers dus wel goed om te weten.

Echter is dit alles verpakt in een hele fijn en goed leesbare schrijfstijl. De hoofdstukken zijn kort en dit verhoogd het leestempo. Direct vanaf het begin voelt het helemaal niet raar aan dat je een verhaal vanuit de beleving van een hond aan het lezen bent. Beau heeft zoveel menselijk trekjes en is zo sympathiek dat je hem meteen in je hart sluit. Maar dat geldt ook voord e nukkige kat Mabel, en de hyperactieve duif Bomber. Auteur Phil Earle laat alle gebeurtenissen door hun ogen zien en dat is heel knap gedaan. Het is zelfs geloofwaardig te noemen.

Jeugdversie van de boek 'In de verte, de zee' en 'Nineteen steps'
Tijdens het lezen van het boek 'Helden van de straat' bekroop me ook een soort gevoel van toeval. Eerder las ik namelijk de boeken 'In de verte, de zee' van Laura Spence-Ash en 'Nineteen Steps' van Milly Bobby Brown. Deze romans gaan over kinderen die gedurende de oorlog naar veiligere oorden in Engeland en zelfs naar de Verenigde Staten werden gebracht.
Het boek 'Helden van de straat' is hier, zeg maar, de jeugdversie van. Heel bijzonder dat al deze boeken mij in zo een korte tijd wisten te vinden.

Helden van de straat lokt een gesprek uit
Het boek 'Helden van de straat' laat op een indrukwekkende, maar vooral liefdevolle manier zien wat oorlog met mensen en dieren doet. Het laat ook zien wat trouw zijn betekend en dat je nooit de hoop moet opgeven. Het blijft van belang dat we dit soort verhalen blijven vertellenen aan onze kinderen laten lezen. Helaas is het heden ten daagse een hele spannende tijd voor kinderen en zitten ze vol met vragen. Het is denk ik daarom ook een heel goed boek om samen, of op scholen, te lezen. Zo leren kinderen hun gevoelens te uiten en te delen. Tevens leren ze meteen een stukje geschiedenis.

Losjes gebaseerd op waargebeurde feiten
Het verhaal van 'Helden van de straat' is fictief maar wel losjes gebaseerd op waargebeurde feiten over de zwerfhond Pip. Hij werd de mascotte van de Londense luchtbrigade en haalde meer dan honderd mensen levens onder het puin vandaan. Ook de bom die op 14 oktober 1940 op een metrostation valt, berust helaas op waarheid. En dan zijn er nog twee verhaallijnen, die hoe raar ze ook lijken, echt gebeurd zijn. Om geen spoilers weg te geven ga ik daar verder niet op in. Ga dit geweldige boek vooral zelf of samen lezen.

Het boek 'Helden van de straat' is geschikt om te lezen voor lezers vanaf 10 jaar.
Een uitgebreide recensie is ook te lezen op www.stoerleesvoer.nl

Specificaties bij het boek 'Helden van de straat'
Titel: Helden van de straat | Oorspronkelijke titel: Until the road ends | Auteur: Phil Earle | Uitgeverij: Kokboekencentrum, jeugd | Vertaling: Ernst bergboer | Eerste uitgave: 2024 | Aantal bladzijden: 224 | ISBN 978 90 26627781 ISBN e-book 978 90 26627798 | ISBN audioboek 978 90 26627804

De kleermaakster van Parijs - Georgia Kaufmann

‘’Maar het kan ook haat zijn. Haat en liefde zijn beide een vorm van hechten.’’

Rosa Kusstatscher heeft een mode-imperium weten op te bouwen dankzij haar onfeilbare gevoel voor stijl. Maar vanavond, terwijl ze zich voorbereidt op de belangrijkste ontmoeting van haar leven, laat haar zelfverzekerdheid haar in de steek. Wat heeft haar hier gebracht?
Terwijl ze twijfelt over de juiste jurk en lippenstift, begint Rosa haar ongelooflijke verhaal te vertellen. Het verhaal van een arm plattelandsmeisje uit de Italiaanse bergen. Van de Nazibezetting en haar vlucht naar veilige oorden. Een verhaal over hoop en verdriet in Zwitserland, glamour en liefde in Parijs. Over ambitie en verlies in Rio de Janeiro, succes en zelfontplooiing in New York.
Een heel leven op de vlucht, realiseert ze zich nu. Maar ze wil niet langer vluchten.

Met zo een kaft kan het bijna niet anders of je valt bij voorbaat al voor dit boek. Echter nadat ik ‘De kleermaakster van Parijs' gelezen heb, verdiend het wellicht een meer volwassener omslag. In ieder geval een gebonden luxe versie. Dit boek is namelijk veel meer dan de doorsnee roman, dit is een historische roman die emotioneert en je aanzet tot nadenken.

In het begin vond ik het wat lastig om in het verhaal te komen en waardoor dat kwam kan ik niet precies uitleggen. Misschien omdat de context nog niet helemaal duidelijk was of de opzet van het verhaal. Maar na ongeveer 70 bladzijden pakte het verhaal me en het liet me niet meer los. Ik had zelfs moeite om, omdat er nu eenmaal ook meer dingen moeten gebeuren dan lezen, het boek aan de kant te doen. Maar eenmaal over de helft heb ik me overgegeven aan het verhaal van Rosa en las ik het in één ruk uit.

De schrijfstijl is simplistisch maar het verhaal allenzins niet. We leren Rosa kennen als ze nog kind is en we sluiten het boek af als ze al ver in de zestig is. Een groot deel van haar leven beleef je als lezer dus intens mee. Al blijft het verhaal qua emotie wel wat aan de oppervlakte. Dat had wat mij betreft wat dieper mogen gaan, dan had ‘De kleermaakster van Parijs’ wellicht direct een literaire roman geweest.
Het zijn twee verhalen die verteld worden maar deze verhalen lopen wel parallel aan elkaar en dat is iets wat je minder vaak ziet in boeken. De schrijfster Georgia Kaufmann heeft dat heel knap gedaan want je waant je of in het verleden dan wel in het heden, zonder dat je tijdens het lezen steeds bewust moet omschakelen.

Wat heel leuk is, maar vooral goed gedaan, zijn de titels van de hoofdstukken. Ze zijn allemaal een bepaald voorwerp, bijvoorbeeld ‘nepwimpers’ of ‘katoen’. Elk hoofdstuk draait dan om dat onderwerp en hebben een grote invloed op haar leven op dat moment.
Het enige wat ik niet heel goed kan plaatsten is de titel ‘De kleermaakster van Parijs’. Het is niet zo dat het er niets mee te maken heeft maar je krijgt er in eerste instantie toch een ander beeld bij. Het verhaal gaat namelijk veel verder dan Parijs en Rosa, het hoofdpersonage, heeft ook veel meer bereikt. En dat is zeker niet allemaal een succesverhaal. Rosa maakt ook persoonlijke keuze met desastreuze gevolgen. Voor haarzelf maar zeker ook voor anderen. Als lezer vond ik het fijn dat deze niet werden weggepoetst zoals vaak in boeken gebeurt maar dat je nu eens las wat de gevolgen voor het hoofdpersonage dan ook daadwerkelijk zijn.

Tot op het einde blijft het de vraag wie toch ‘ma chère’ is en de uitkomst is verbazend. Het boek
‘De kleermaakster van Parijs’ is vooral een ode aan Rosa. De sterke vrouw met een visie, die altijd een keer meer opstaat dan dat ze gevallen is. Maar ook hield ik van alle andere personages. Het verhaal laat zien dat je ondanks verlies en tegenslag door liefde altijd wel weer de kracht kan vinden om door te zetten of opnieuw te beginnen.

Als Georgia Kaufmann dit al weet te schrijven als debuut roman dan ben ik heel benieuwd naar haar volgende boeken.

Titel: De kleermaakster van Parijs | Auteur: Georgia Kaufmann | Uitgeverij: AW Bruna | Genre: roman | Vertaling: Valérie Janssen | Oorspronkelijke titel: The dressmaker of Paris | Aantal bladzijden: 478 | ISBN 978 94 005 1651 9

De vrouwen van het kamp - Heather Morris

                                ‘’In gevangenschap hebben ze alleen elkaar nog’’

Als Singapore in 1942 in handen valt van Japan, smokkelt de Engelse muzikant Norah Chambers haar achtjarige dochter de stad uit en gaat ze aan boord van het koopvaardijschip de Vyner Brooke. Ook Nesta James, een Australische verpleegster, stapt aan boord. Enkele dagen later wordt het schip midden op zee gebombardeerd.

Norah en Nesta weten wonder boven wonder de kust van het door Japan bezette Indonesië te bereiken, om vervolgens terecht te komen in het beruchte interneringskamp Palembang op Sumatra. De vrouwen hebben jarenlang alleen elkaar om zich aan vast te houden, maar blijven manieren vinden om hoop te houden.

De schrijfster Heather Morris werd wereldberoemd door haar vorige boeken: ‘De tatoeëerder van Auschwitz’, ‘Het meisje dat twee kampen overleefde’ en ‘De drie zussen van Auschwitz’.
De boeken hebben allemaal het thema Tweede Wereldoorlog en daarbij valt vooral op dat de auteur zich zeer goed heeft verdiept in de geschiedenis. Ze weet levensverhalen om te zetten tot prettig leesbare romans. Hier bij zijn de hoofdpersonages overal het algemeen vrouwen die vriendschap, hoop, moed en doorzettingsvermogen hoog in het vaandel hebben staan.

Voor het boek ‘De vrouwen van het kamp’ kreeg Heather Morris een tip van haar uitgeefster. In documenten over een kampverpleegster, Nesta James, dook tevens de naam Norah Chambers op. Morris raakte hierin zo verdiept en geïnteresseerd dat ze besloot er een boek over te schrijven. Een boek met overigens een prachtige kaft. De ‘Rising Sun’, die symbool staat voor Japan, straalt sereenheid en kracht uit. Echter wanneer je langer kijkt zie je prikkeldraad, een bommenwerper en een wachttoren. De omslag straalt zowel hoop als wanhoop. Dit vind ik van Nick Stearn en Villa Grafia, de omslagontwerpers, erg goed gedaan.

Auteur Heather Morris heeft een manier van schrijven die erg fijn en beeldend is. Het verhaal roert en komt binnen. Als een verhaal gebaseerd is op waargebeurde feiten en/of personen is het voor een auteur vaak erg lastig om daar een mooi, goed leesbaar verhaal over te schrijven. Zonder hierbij de geloofwaardigheid te verliezen. Morris is heel dicht bij de waarheid gebleven en heeft de personages recht aangedaan, ondanks dat het hier en daar ook wat geromantiseerd lijkt.
De vriendschap tussen beide vrouwen, maar ook onderling met andere vrouwen in het kamp, komt heel sterk naar voren.

Het is indrukwekkend hoe Morris de erbarmelijke omstandigheden weet te vertalen naar een roman. Tevens lijkt het verhaal ‘De vrouwen van het kamp’ wel een soort van eerbetoon aan al deze dappere vrouwen in Palembang.
Het blijft me verbazen dat er elke keer weer een stukje geschiedenis op blijft duiken waar vrijwel nog niets over bekend is, maar waarvan het wel heel belangrijk is dat het verteld wordt.
Het boek heeft wellicht ook een extra impact als je het nawoord leest. Hier lees je verhalen van familieleden van de hoofdpersonen, met foto’s. Ook zijn er een landkaart, leesclubvragen en een lijst met namen van vermisten, vermoorden en overleden vrouwen.
‘De vrouwen van het kamp’ is een zeer aangrijpende roman met een verhaal wat helaas vandaag de dag toch ook weer relevant blijkt.

Titel: Vrouwen van het kamp | Auteur: Heather Morris | Uitgeverij: Harper Collins | Cover: Nick Stearn/Villa Grafia | Aantal bladzijden: 382 | Genre: (oorlogs) roman | Eerste druk: 2024 | Engelse Titel: Sisters under the Rising Sun